De Eenzame Uitvaart is een sociaal en literair project waarbij dichters voor eenzaam gestorvenen een persoonlijk gedicht schrijven en dit op de uitvaart voordragen.
De Eenzame Uitvaart geeft een poëtisch laatste saluut aan mensen die meestal buiten de boot vielen tijdens hun leven en zonder aanwezigheid van naasten worden begraven. Wat rest is enkel nog het kleine ritueel: de urn of de kist, een laatste groet en het gedicht.
Met het project maken we eenzaamheid die meestal verborgen blijft, zichtbaar.
Jaarlijks sterven een hoog aantal mensen zonder dat iemand naar hen omkijkt. De Eenzame Uitvaart zorgt voor een gelegenheidsgedicht speciaal voor de overledene die de dichter voordraagt op de uitvaart. Een eerbetoon aan de eenzaamheid, de vergeten dood. Omdat niemand zonder laatste woorden zou mogen vertrekken.
‘Dit is onze eerste eenzame uitvaart’. Zo schrijft de begrafenisondernemer mij. Het gaat om een man van 90 jaar. Hij had twee zonen en stond onder bewindvoering. Ik lees het als een startschot en bel de bewindvoerder. Of hij mij iets kan vertellen. Nee. Of toch. Hij heeft de flat geruimd en vond een lidkaart van een fanfare in Heist. Meneer M. hield dus van muziek. Meer weet hij niet. Wat ontgoocheld over deze schaarse informatie, besluit ik het woonzorgcentrum niet te bellen maar erheen te gaan.'
Hier vind je alle verslagen van De Eenzame Uitvaart terug. We versturen telkens een nieuwsbrief wanneer er een nieuw verslag is gepubliceerd.
Wil je graag op de hoogte gehouden worden?
Je bent niet niemand
Wellicht ben je geboren uit het vuur
van twee verliefden, heimelijk hand in hand
op een plein achter het IJzeren Gordijn
Wellicht rende je zo hard je kon, de zonnebloemen omver
en groeide je op het ritme van hun knakkende stelen
Wellicht leerde je eerst te praten
en dan te zwijgen, alvorens je neuriënd
het oude continent doorkruiste
met grote ogen en een lichte huiver onder in je buik
Wellicht ben je blijven zoeken, tot iemand je vond
in de wijk van de veeltaligheid, waar je flirtte met het leven
Voor je huwde met de dood
We buigen een ogenblik
Het hoofd van de Aartsengel Michaël
De schuimkoppen bij Odessa
De kam van de Karpaten
De cipressen in Stryj
De kanonnen in het Oosten
Houden wellicht heel even hun adem in
Buigen voor je in de wind