De Eenzame Uitvaart van Meneer M.D. in Leuven

Meneer M.D. werd geboren op 15 juli 1957 in Leuven en overleed op 29 september 2016 na een verblijf van ruim tien jaar in woonzorgcentrum Ofelia in Overijse. De begraving vond plaats op woensdag 5 oktober 2016 op de Leuvense stadsbegraafplaats.

Een klein leven. Het was meer van toepassing geweest op het levensverhaal van meneer M.D. maar dan was het vast geen bestseller geworden. Nog geen zestig jaar en het is voorbij. De weinige flarden die ervan over zijn, volstaan amper om enkele paragrafen of een schamel hoofdstuk te vullen.

Het telefoontje komt zoals meestal van het OCMW Leuven. Ward deelt het overlijden mee van meneer M.D. Hij verbleef in Overijse, toch een twintigtal kilometer van Leuven, hoe dat zo kwam zou ik nog vernemen. Tot 1997 woonde hij in Leuven, dan enkele jaren in Herent, nadien weer even in Leuven, tot een beroerte hem trof in 2003. Zijn benen werden nadien nooit meer de oude, op den duur belandde hij in een rolstoel, alleen blijven wonen werd moeilijk. Hij werd onder toezicht geplaatst van het OCMW en kreeg een bewindvoerder.

Het is via die bewindvoerder dat ik toch iets te weten kom over M. maar het is niet veel. Zelfs een beroep wordt nergens vermeld. Vermoedelijk leefde hij van een uitkering, mogelijk werkte hij even in een beschutte werkplaats. Vermoedelijk, mogelijk… Niemand kan het bevestigen. Familie had M. niet. Getrouwd was hij niet. Vrienden kwamen er in huize Ofelia niet meer langs. Alleen de achtereenvolgende bewindvoerders, af en toe.

Overijse is dan ook niet echt bij de deur. Maar dat was de plek waar hij heen wilde na zijn hospitalisatie in 2003. Hij was in het ziekenhuis bevriend geraakt met een man die ook naar Ofelia ging. Zo kende hij toch iemand in zijn nieuwe verblijfplaats. Er was ook even sprak van de psychiatrie in plaats van een woonzorgcentrum, zo krijg ik te horen, maar dat bleek uiteindelijk niet nodig of wenselijk.

In Ofelia had M. aanvankelijk nog wat contact met enkele oude vrienden uit Herent. Op 1 mei ging hij zelf naar ginder, naar de jaarmarkt. Maar op den duur hield dat op. Vanaf dan zag hij nog alleen de mensen in het wzc en zijn bewindvoerder.

Toch leidde hij er een gelukkig bestaan, zo zeggen alle betrokkenen. Hij was goedgezind en tevreden. Een vriendelijke, beleefde man. Zijn pc was zijn kostbaarste bezit. Hij speelde er muziek mee voor zijn medebewoners van het wzc en via het internet had hij een venster op de wereld dat groter was dan dat van zijn kamer.

Aan zijn bewindvoerder vroeg hij nooit veel. Soms wat nieuwe kleren en materiaal voor zijn computer, vooral inkt en papier. Met zijn printer had M. een handeltje opgezet. Tegen een kleine vergoeding mocht iedereen bij hem komen printen. Voor de rest had hij niet meer nodig dan af en toe een biertje en een sigaret om gelukkig te zijn.

Het zijn de weinige feiten die ik kan overmaken aan Charles Ducal, die voor het eerst een Eenzame Uitvaart verzorgt.

Er zijn uitvaarten die eenzamer zijn dan die van M. want van huize Ofelia dagen er onverwacht vier mensen op. Een personeelslid, twee bewoners en een dame die de verjaardagen in het wzc een feestelijk tintje geeft.

In een bescheiden stoet gaat het van de hoofdingang naar het graf. Daar leidt de ceremoniemeester het afscheid in en geeft hij het woord aan Charles. Die vertelt kort wat over het leven van M. en leest dan zijn gedicht.

Dan leggen allen de hand op de kist als afscheidsgroet. De medewerkster van Ofelia wil nog iets kwijt: "We zullen hem hard missen." M. moet in zijn omgeving graag gezien geweest zijn. Op een of andere manier had hij zijn rol in het leven in Ofelia. Ze lijkt vooral blij met de korte levensbeschrijving: “Het klopt volledig, meneer.”

Een klein leven hoeft geen leeg leven te zijn.