Meneer G.V.O. is op 24 oktober 1943 geboren in Borgerhout en in het Z.N.A. Sint-Erasmus in Antwerpen overleden op 15 maart 2023. Zijn uitvaart vond plaats op donderdag 30 maart om 10u30 op begraafplaats Schoonselhof.
De medewerkster van het uitvaartcentrum bericht me dat meneer G.V.O. op de palliatieve eenheid gestorven is maar dat hij woonde in een serviceflat van dienstencentrum Den Drossaert in Borgerhout. Hij was gescheiden van zijn vrouw en er zouden drie kinderen zijn maar de contacten waren al jaren geleden verbroken. Meneer G.V.O. moet ook conflictueuze omgang gehad hebben met medebewoners van het dienstencentrum. Hij is gestorven als een eenzame boze man, schrijft ze. Meer kom ik niet te weten, ook niet na een telefoontje aan het dienstencentrum.
Bij aankomst aan het mortuarium, wanneer ik uit sta te kijken naar Bart, komt de ceremoniemeester me tegemoet. Zij stelt me voor aan enkele mensen die wat verderop staan te wachten en die familie blijken te zijn van mijnheer G.V.O. Een vrouw en twee mannen, tezamen met hun partners en nog enkele kinderen, de kleinkinderen van G.V.O. vermoed ik, en ook nog vermoedelijk een zus van de overledene. We staan er allemaal even wat afwachtend bij.
Bart is intussen gearriveerd en drukt ook zijn medeleven aan de familie uit. Het wordt deze keer niet helemaal wat we een eenzame uitvaart noemen. De dochter van meneer F.V.O. verzekert ons dat ze het ten zeerste apprecieert, zowel onze komst als het gedicht dat voor haar vader geschreven is.
Tijdens de ceremonie verwoordt de ceremoniemeester hoe belangrijk het is een laatste respect te betuigen aan overledenen, hoe onmogelijk een verzoening ook bleek te zijn. In de vorm van een laatste woord, een laatste gebaar, kortom, wat de nabestaande verkiest, kan ook de aanvaarding een plaats krijgen.
Maar eerst leest Bart zijn gedicht voor:
Soms is de wijsheid een vlaag van woede.
Zie 'm liggen op de weide, tussen je as:
beteugeld humeur van de drossaard,
heersend op het slagveld
van onbegrepen liefde,
gesneuveld in zijn troosteloos verleden.
Er is geen geweten om nog te vrezen,
geen ziekte waarmee je slaags raakte,
liefde toen je als puber werd afgewezen.
Droom nu. Het leven is geen spel meer,
slaap in de geur van geronnen vrijheid.
Iemand heeft echt van je gehouden.
Loop de longen niet langer uit je lijf.
Adem rustig in je droom. Spurt naar het doel
waar je je gelijk gaat scoren. Na jaren van
waarheid voor de tegenploeg, mag je
eindelijk in gods camera spreken.
Je hebt gewonnen. Want hoor ons
hier staan preken hoe we je missen,
hoor ons blij zijn dat de ramen van je hart
de wind van deze woorden binnenlaten.
Wij houden van eerlijke mensen,
hun gensters van verbrande waarheid
die malser geworden herinnering laat stijgen
naar wat de wolken zo graag verbergen.
Het is moeilijk voor sommigen om alsnog een groet te brengen. Merk ik. Iemand van de jongere aanwezigen fluistert ‘maar ik heb hem nooit gekend.’
Er waren drie eenzame uitvaarten na elkaar vandaag. Alle drie zo anders. Of toch niet. Niet helemaal.
Ik wil even verwoorden dat G.V.O. niet eenzaam overleden is op de palliatieve eenheid. Mijn moeder, zijn vriendin sinds vele vele jaren, had alle dagen meermaals contact met hem in den Drossaert en bezocht hem dagelijks meerdere uren op de palliatieve eenheid, zijn hand vasthoudend. Zij heeft daar afscheid genomen en heeft gekozen om niet bij de asverstrooiing aanwezig te zijn. Maar graag gezien door haar was hij zeker.
Prachtig, niemand mg vergeten worden ...