De Eenzame Uitvaart van Meneer M.V. in Brugge

Meneer M.V. werd geboren op 20 december 1941 en overleed in AZ Sint Jan op 28 juli 2025 in Brugge. Zijn uitvaart vond plaats op 11 augustus 2025 om 13u30 op de begraafplaats van de Blauwe Toren. Dichter van dienst was Herman Leenders.

Al mijn telefoontjes blijken vruchteloos. De sociale dienst van het ziekenhuis verwijst mij door naar het ocmw, meer bepaald naar een zekere Amelie. Zij zou hem goed kennen. Maar als ik het ocmw bel, blijkt desbetreffende dame ziek te zijn. Een adres heb ik gelukkig wel.

Het is een van die dagen waarvan dat je denkt dat de zomer zal blijven duren. Her en der duiken snoeischaren op, de maïs schiet op in zijn kolven, enkel voor de hippe meisjes is het nooit vakantie; ze joggen in felgekleurde truitjes en shorts met de nodige meetapparatuur om de arm en de oortjes in.

Meneer M.V. woont in een keurig onderhouden rijhuisje in een brede, zonnige laan. Waar de huizen eender ogen, maken vooral de voortuintjes het verschil. Bij meneer M.V. bestaat het uit een mozaïek van laaggeschoren hagen, witte keien op de percelen ertussen en in het midden een struik met vier karmozijnrode rozen.

Bij de linkerbuur klinken stemmen op uit het open raam. Wanneer ik aanbel verschijnt een jonge vrouw met rood haar, zwarte jurk en tongpiercing. Willens nillens blijk ik met mijn komst de boodschapper van de dood te zijn. Goed om weten, zegt ze, want ik zorgde voor zijn hond. Ondertussen zit hij in het asiel en ze blijven me bellen om te vragen wat ze ermee moeten. Welke hond was het, vraag ik. Was? Is,verbetert ze me. Een langharige schaper, acht jaar oud, een zeer fraaie hond. Hij heet Patsy, of Patricia. Veel contact met meneer M.V. was er niet sinds ze een aanvaringske met hem heeft gehad. Ze weet me wel te vertellen dat hij met een liesbreuk, beroerte en hartinfarct – wellicht in een andere volgorde, voegt ze er gezwind aan toe, in het ziekenhuis is beland. Zijn vrouw is vorig jaar overleden. En nu moet ik naar het containerpark, besluit ze, Betsy van hiernaast kent hem beter, of Melania, de buurvrouw aan de andere kant, een Oekraïense dame, zij zag hem dagelijks.

Nog voor ik kan twijfelen bij wie ik eerst zal aanbellen, valt mij de overbuur met snoeischaar op. Hij moet het nieuws even laten bezinken, vat meneer M.V. dan samen als een brave, rustige man. Té braaf misschien, té rustig ook. Zijn vrouw werd dul omdat hij niet zoveel deed. Maar als hij kon helpen, dan deed hij dat. Hij hielp mij om mijn fiets te herstellen, hij kende daar veel van, had vroeger een fietsenzaak in Knokke, kon ook zelf goed koersen. Maar die hond was te groot voor hem, daar moest hij aan trekken. En na de dood van zijn vrouw, ging het bergaf. Melania, de Kroatische buurvrouw kent hem beter, zij deed dagelijks een wandeling met hem, sloeg een babbeltje.

Als ik bij de Oekraïense of Kroatische buurvrouw aanbel, begint een hond te blaffen. Ook Betsy geeft niet thuis. Jammer. Wie meer dan een vluchtig contact met meneer M.V. had, van Amelie tot Melania, kan ik niet bereiken.

Op de dag van de uitvaart schijnt de zon snoeihard, veel mensen rijden zich vast in het verkeer, ik houd de klok op mijn dashboard in de gaten, kom maar net op tijd. Herman en drie mensen van de uitvaartdienst wachten mij op in lichte stoffen, donkere kleuren. Na een korte introductie leest Herman zijn gedicht:

Pas als de as van meneer M.V. wordt uitgestrooid, vallen mij de geluiden op: geraas van de autostrade, graafmachines. Het is de stad die de doden overstemt. De ceremoniemeester legt de zonnebloem die ik voor de gelegenheid uit mijn tuin heb geplukt bij de bloemen aan de rand van de strooiweide. Enkel het blaffen horen we niet.