De Eenzame Uitvaart van Meneer R.P. in Brugge

Meneer R.P. werd geboren op 23 april 1949 in Brugge en overleed thuis op 12 maart 2025 in Brugge. Zijn uitvaart vond plaats op 24 maart 2025 om 10h30 op de begraafplaats van Sint-Andries.

Hij was een kluizenaar. Zo vat de buurvrouw meneer R.P. samen. Ze nodigt me uit in haar huis en vertelt me over de man die het licht niet binnenliet, voor niemand opendeed. Toen hij ook zijn dagelijkse voedselbedelers voor de deur liet staan, hebben ze de politie gebeld.

Hij zocht geen contact, kwam alleen buiten om een sigaar te roken of de brievenbus te legen. Wat hij deed? Hij zei dat hij met computers bezig was of tv keek. Dat laatste wist ze wel zeker; ’s avonds stond hij vaak te roepen voor de tv, al dan niet in een alcoholroes. Of hij las de krant, spaarde kranten. ‘Ja, zelfs zijn autootje, een witte Ford 1400, oldtimer was volgestouwd met stapels kranten’, vult de man op de bank aan. Later zal de vrouw hem voorstellen als haar mantelzorger. Wat zocht hij in die kranten? Dat weet ze niet, alleen dat er ‘overal wel iets van belang in stond zodat hij die krant onmogelijk kon weggooien.’ Ze raadde hem aan om het uit te knippen. Dat spaart plaats. Maar dat kon hij niet. En met de auto rijden deed hij nooit. Of toch. Eén keer per jaar naar de keuring.

Of ze iets over zijn geschiedenis weet? Hij zou iets met helikopters hebben gedaan maar zijn verhalen strookten amper met de werkelijkheid. Ooit was een barones verliefd op hem maar die heeft hij afgehouden. Hij wou geen vrouw in zijn leven, had wel een zus, een ‘propere madame met krulletjes’. Ooit stond ze op zijn dorpel, verongelijkt dat hij niet opendeed. Je moet blijven bellen, had ze de dame aangemaand. Niet lang daarna is ze gestorven en betreurde meneer R.P. dat het contact zo schaars was. Zijn schoonbroer heeft hij wel regelmatig bezocht, op zijn fiets, tot hij stierf.

En dan is er nog een kat. Op een dag dook in hun achtertuinen een witte kat op met een bolle buik. Toen ze drie kittens wierp, was meneer R.P dusdanig gecharmeerd dat hij ze allemaal in huis heeft genomen om het hele nest niet lang daarna weer buiten te zetten. Ze plassen en pikken mijn eten! was zijn uitleg. Toen de buren via kat zoekt thuis een nieuw adres voor de diertjes regelden, werd hij kwaad, protesteerde, eiste ze terug. Had hij niet speciaal voor hen speelgoed en een mand gekocht?

Tien jaar heeft ze meneer R.P. gekend. Zijn huisje was piekfijn, instapklaar, toen hij er kwam wonen. Daarvóór huurde hij een flat in de stad. Hij was kwaad omdat hij zijn huurwaarborg niet terug kreeg. Maar ja, wat wil je, zegt de buurvrouw, als de blikjes soep tot het plafond gestapeld staan en de tapis- plain vol ongedierte zit? En ja, ze was vaak bang, vertrouwt ze me tenslotte toe, bang dat er ooit een brand zou ontstaan. Je weet maar nooit, met dat roken van hem en al die kranten in huis.

Op de dag van de begrafenis ziet de hemel grauw, waar de bloesems zich alvast niets van aantrekken: her en der spatten het wit en roze van de magnolia en japanse kerselaar. Behalve de dichter, twee mannen van de uitvaartdienst en de grafdelvers is niemand aanwezig. Herman schetst kort enkele karakteristieken van meneer R.P. alvorens hij zijn gedicht voordraagt:

De ceremoniemeester vraagt ons even de hand op de kist te leggen. Daarna volgen we de kist naar haar definitieve plek. Herman neemt een kluit omgewoelde aarde en gooit die op de kist. Meer ritueel hebben we niet. En dat in volle bloesemtijd. ‘Dankjewel om hier aanwezig te zijn,’ besluit de ceremoniemeester. Wat verloren kijken we naar elkaar. Dan zegt Herman: ‘gaan we nog een koffie drinken?’ Ja, laten we dat doen: een kleine koffietafel ter nagedachtenis van meneer R.P.