De Eenzame Uitvaart van Mevrouw D.C. in Brugge

Mevrouw D.C. werd geboren op 5 augustus 1954 in Oostende en overleed op 6 juli 2024 in Brugge in woonzorgcentrum Sint-Pietersmolenwijk. Haar uitvaart vond plaats op 12 juli 2024 om 14u00 op de parkbegraafplaats van de Blauwe Toren in Brugge.

Het personeel in het WZC is opvallend stil over mevrouw D.C. ‘Ze praatte niet zoveel, zei alleen de hoogstnoodzakelijke dingen: ik ben moe. ik wil tv kijken. ik wil een sigaretje’. Er wordt dan ook eerder over haar gelezen dan herinnerd: ze ging tot haar zestiende naar school, werkte als ‘vlinder’ in Philips en ging vervroegd met pensioen toen de fabriek in ‘93 sloot. Ze is gehuwd, heeft verschillende relaties gehad die soms spaak liepen omwille van alcohol en/of financiële problemen. Verder hoor ik veel losse zinnen die vooral iets zeggen over de vruchteloze pogingen van het personeel om contact met haar te maken. Ook iets eigenzinnig valt mij op: ‘ze zou graag een reis willen maken maar niet met de ziekenbond’. Tussendoor begrijp ik dat ze de laatste jaren leed aan een huidziekte en Korsakov, wat wellicht grotendeels haar isolement verklaart.

Op haar kamer laat mevrouw D.C alsnog iets van zichzelf zien. Op een tafel ligt een fotoboek en een collage van foto’s. Er is een keurig witzwart portret van twee kinderen, een jongen en een meisje. Ze houden beide het hoofd schuin naar elkaar gericht. Het meisje heeft iets ondeugend en lief in haar ogen. Dezelfde ogen – maar dan zwartomrand met kohl - keren terug bij een tiener, een jonge vrouw, volwassene. Dit moet mevrouw D.C. zijn. Een mooie, olijke vrouw in bikini, feestkledij, casual in een kapsalon, op het strand, dansend in een zaal… . Een leven gecomprimeerd op één blad. Er is een zwarte kat die van een glas water nipt naast een asbak op een witgedekte tafel. In het midden slowt een koppel op een dansvloer. Zij houdt een hand achter het hoofd van hem en hij houdt een hand in haar zij. Hun gezichten zijn er enkel voor en langs elkaar. Hun witte kleren lichten op tegen een donkere achtergrond. Rond hen beelden van een baby, kinderen en er is een oude huwelijksfoto van vermoedelijk haar ouders? Al deze beelden maken mij duidelijk: ooit was deze vrouw iemand die midden in het leven stond, iemand die zich omringd wist met ouders, neefjes en nichtjes, iemand die heeft gewerkt, gefeest en liefgehad.

Terug naar huis zingt Adamo in mijn auto tombe la neige. Of: hoe in het hart van de zomer vlokken sneeuw vallen. Is dit hoe Korsakov voelt? Op de dag van de uitvaart regent het. Alsof ik – net zoals de stand van de sterren in de astrologie bepalend is voor het lot van de pasgeborene – iets in het weer zoek, iets dat de gestorvene alsnog een bestemming geeft. Wanneer ik de begraafplaats oploop, springt iets donker en lenig over het pad. Een kikker. En wanneer ik met de dichter sta te wachten op de ceremoniemeester en we onszelf sussen met koetjes en kalfjes, sleept een huisjesslak zich traag voor onze voeten. Leven alom in de regen voor de strooiweide.

Er komt nog één residente van het WZC, ondersteund door twee medewerkers. Ze luisteren aandachtig wanneer Frederik van wal steekt: