De Eenzame Uitvaart van Mevrouw M.V. in Brugge

Mevrouw M.V. werd geboren op 14 juli 1931 in Brugge en overleed in haar residentie op 16 maart 2025 in Brugge. Haar uitvaart vond plaats op 25 maart 2025 om 10h30 op de centrale begraafplaats van Brugge.

Mevrouw M.V. woonde de laatste twaalf jaar van haar leven in een residentie. Helaas raak ik niet verder dan de balie waar men mij slechts enkele details over haar leven kan vertellen. Dat ze graag een glas cava dronk, zich graag opkleedde. Als ik wat doorvraag, duikelt de dame een A-viertje op, waarvan ze afleest dat mevrouw M.V. al geruime tijd weduwe is. Verder dan haar echtelijk statuut kom ik niet.

Als ik vraag of ik iemand kan spreken die haar heeft gekend, gaat de dame de zaal in, wisselt enkele woorden met een groep residenten en komt terug met een hoofdschuddend: nee, het spijt me, ik kan je niet verder helpen. Enkele residenten vooraan die mijn vraag ook gehoord hebben, laten zich verongelijkt uit over mevrouw M.V. waarop de dame van de balie verduidelijkt dat mevrouw M.V. dementerend was, wat het sociaal contact bemoeilijkte.

Terug thuis ben ik niet tevreden. Het is te weinig. Ik heb niets gezien, niets gevoeld en daarom ook niets te vertellen. Het contact met de dame achter de balie was mij te formeel en te oppervlakkig. Een mens is meer dan zijn huwelijksstatus. Ik bel opnieuw. Nu klinkt een man aan de andere kant van de lijn. Ik doe mijn DEU-intro en vraag of ik de kamer van mevrouw M.V. kan zien. Ja, dat kan maandag. Maandag? Dat is te laat als ze dinsdag wordt begraven. De stem klinkt vriendelijk, wat mij motiveert om de man aan de lijn te houden, naar bijzonderheden te vragen. ‘Mevrouw kwam graag voor haar aperitief, ’s morgens en ’s middags. Ze was lief maar zocht geen contact.’ Ze was mooi gekleed? ‘Ja, ze was een statige dame, ging wekelijks naar de kapper, was ook vrij zelfstandig toen ze hier aankwam, maar dat veranderde snel naarmate ze begon te dementeren.’ Statig. Dat typeert. Hij stuurt me een foto. Glimlachend valt haar portret in mijn digitale bus. Gestifte lippen, getekende wenkbrauwen, geföhnd mahoniekleurig haar, een blouse met bloemen waarvan de kraag rechtop; inderdaad een kokette dame. Statig.

Op de dag van haar uitvaart zijn er twee diensten voor DEU, waarvan deze van mevrouw M.V. als tweede staat gepland. Na de eerste dienst, wordt het wachten op de volgende dichter. Intussen vertellen de grafdelvers mij over hun job (‘sinds kort hebben we een kleine graafmachine’), het nut van het ossuarium en de vele verschijningsvormen van de dood, zo werkelijk dat hij onvoorstelbaar wordt. De ceremoniemeester doet zijn beklag dat er op een welbepaalde strooiweide stroken nu grote, hoge bloemen zijn aangeplant. Best mooi maar het bemoeilijkt het strooien. Af en toe komt iemand voorbij, staat even stil bij een grafsteen en gaat weer verder. Ook nu vallen mij weer de kleuren op, de lente onder de doden.

Wanneer de dichter verschijnt, vis ik een tweede narcis uit mijn fietszak, verwonder mij over het feit dat zij nauwelijks is verwelkt, leg haar op de kist en na enkele schetsende woorden, brengt Frederik ons zijn gedicht:

De kist wordt de lemen laan verder opgereden, de narcis ligt als een gele stip op de kist, blijft onbewogen wanneer deze in de kuil zakt. Neem haar mee, mevrouw M.V, stop haar in je knoopsgat, maak er een broche van of strik er je haren mee. Ze staat je beeldig.