De Eenzame Uitvaart van Mevrouw E.K. in Antwerpen

voor E.K.

Boven het grote, rode huis hangt de lucht strak als een laken,
maar dooraderd en betrokken, in een textuur waar ik van hou.

Tussen een zendmast en wat boeken span ik mijn opgelaten vel,
naar armen die luchten zoeken. Ik heb je nooit ontmoet,

maar ik herken je wel: je slepende stap van de gouden poort
naar het glazen huis, je over de tramsporen struikelende tongval

– je spreekt een taal die niet de mijne is,
maar die ik niettemin herken, en zo

vraag ik me af wat je hier bracht,
en hoe, en waar vandaan –

Boven mijn fiets, die ik net als jij tegen de gevel heb gegooid,
waar die klettert als een losgelaten schreeuw tegen de ochtend,
daar hangt nu een wolk: donker, zacht en eeuwig.

Zo zijn wij allemaal begonnen: licht dooraderd en betrokken,
met die waterige ogen, eeuwig starend naar hetzelfde blauw.