De Eenzame Uitvaart van Meneer R.B. in Antwerpen

voor R.B.

Onder zonlicht fiets ik langs een huis
dat middenin ons staat, dat recht
en achtenvijftig, vierkant bouwend,

uitgroeit tot een nette wijk,
een middenwereld, tussenveld,
een wankele schuilplaats van bomen.

Je bent in niets van ons,
maar toch kleeft je wandel

dit leven aan, voel ik
een echo van een hart in mijn oren.

Onder zonlicht spoel je aan, op iets van blik:
de nek van een schip, een Duits, gebarsten pantser,
een raamwerk van Vlaamse kunst.

Waar je ging wonen, was het al gestorven, dus
trek je gezicht uit de tralies, leg je kleren
als een dode man op de bank, stap uit
de bevroren golven van een leven, spoel

in de haven, gekooid door een web van verhalen,
de tunnel in, de poort voorbij, maar stap

in dichte mist, snij aan, leg uit, een eiland.