Meneer D.K. is geboren in Stryi (Oekraïne) op 23 februari 1968. Hij is overleden in Antwerpen op 16 mei 2023. De asverstrooiing vond plaats op ’t Schoonselhof op dinsdag 27 juni om 12:00.
Meneer D.K. was overleden toen hij door de Antwerpse politie gevonden werd in een straat niet zo ver van Spoor Noord vandaan. Hij is 55 jaar geworden. Geen leeftijd om te sterven uiteraard. Hij was afkomstig uit Stryi, een stad in het westen van Oekraïne. Er is geen familie bekend. Hoe hij in Antwerpen terecht is gekomen, hoe zijn reis hier naartoe is geweest, weten we niet. Het consulaat dat door het uitvaartcentrum gecontacteerd is geweest, heeft helaas niets van informatie in de stad van herkomst kunnen inwinnen.
Zo vertelt ons Len, de ceremoniemeester. Een land in oorlog heeft wellicht andere prioriteiten, zegt hij. Samen met Len stappen Max en ik achter de Rolls Royce op weg naar de strooiweide. Meneer D.K. zal rusten op dezelfde weide als de heer P.D. van wie we vandaag ook afscheid hebben genomen.
De levens van deze twee mannen moeten danig verschillend zijn geweest. Toch is hun dood bijzonder vergelijkbaar verlopen. Hun lichamen zijn gevonden door de politie en er is van deze mensen niemand teruggevonden die als nabestaande zou kunnen getuigen van wie ze zijn geweest.
Len nodigt Max uit om zijn gedicht voor te lezen:
Je bent niet niemand
Wellicht ben je geboren uit het vuur
van twee verliefden, heimelijk hand in hand
op een plein achter het IJzeren Gordijn
Wellicht rende je zo hard je kon, de zonnebloemen omver
en groeide je op het ritme van hun knakkende stelen
Wellicht leerde je eerst te praten
en dan te zwijgen, alvorens je neuriënd
het oude continent doorkruiste
met grote ogen en een lichte huiver onder in je buik
Wellicht ben je blijven zoeken, tot iemand je vond
in de wijk van de veeltaligheid, waar je flirtte met het leven
Voor je huwde met de dood
We buigen een ogenblik
Het hoofd van de Aartsengel Michaël
De schuimkoppen bij Odessa
De kam van de Karpaten
De cipressen in Stryj
De kanonnen in het Oosten
Houden wellicht heel even hun adem in
Buigen voor je in de wind
Robbe zet op zijn tablet een melodie aan van Einaudi. Muziek die tot bezinning aanspoort. Waarop Robbe de urne neemt en de as verstrooit op de weide van De Herder. Tezamen maken we bij wijze van afscheid nog een diepe buiging.
Ik bedank Max voor het mooie gedicht. We hebben elkaar een tijd niet gezien en besluiten samen een koffie te gaan drinken. Beetje bijpraten. En zo houden we tegelijk nog een kleine koffietafel ter ere van de twee nobele onbekenden die we vandaag naar hun laatste rustplaats hebben gebracht.
Heel ontroerend. Prachtig gedicht. Het is goed dat vergeten mensen herdacht en geëerd worden. Jullie verdienen alle lof.