Mevrouw J.V. was geboren op 8 juli 1933 in Hoboken. Zij is, net geen eenennegentig, overleden op 15 mei 2024 in wzc Monnikenhof in Berendrecht. Haar uitvaart vond plaats op donderdag 6 juni 2024 om 11:00 op strooiweide De Herder in ’t Schoonselhof in Antwerpen.
Mevrouw J.V. was een professionele operazangeres geweest. Na haar solocarrière had ze nog met koorgroepen opgetreden in binnen- en buitenland. Zo verneem ik tijdens een hartelijk telefoongesprek met Sandra, medewerkster in het wzc waar mevrouw J.V. gewoond heeft.
Mevrouw was aanvankelijk samen met haar echtgenoot in het wzc beland, zo gaat Sandra verder. Andere familieleden waren er toen al niet meer. Na de dood van haar man had ze niet veel moed meer om ‘door te gaan’. Er waren medische problemen die zich opstapelden. Het echtpaar had geen kinderen gehad en er kwam niemand op bezoek.
Op de afdeling was mevrouw V. best wel geliefd. Ze was sociaal en niet moeilijk in de omgang. Het meest treffende in haar persoonlijkheid was vanzelfsprekend haar liefde en kennis van de klassieke muziek. Er kon helaas niemand van het personeel vrijgemaakt worden voor de dienst maar of er muziek van Mozart of een ander groot componist zou kunnen gespeeld worden?
Ik geef de vraag van Sandra meteen door aan het uitvaartcentrum en, tezamen met alle andere informatie, ook aan Joke die in zal staan voor het gedicht ter ere van mevrouw J.V.
Donderdag 6 juni. Tien voor elf ontmoet ik Joke aan de parking van Aula Aster. Net daarvoor is journalist Douglas De Coninck gearriveerd. Voor zijn reportage over De Eenzame Uitvaart die in De Morgen zal verschijnen, had hij gevraagd een dienst bij te mogen wonen.
Hij niet alleen, ook de voorganger, Joke en ik, iedereen verbaast het dat de uitvaart van deze dame terecht is gekomen bij De Eenzame Uitvaart. Ondanks het feit dat ze in de wereld heeft gestaan als operazangeres, en dus veel mensen heeft gekend en dat ze nog lang na haar carrière gezongen heeft in een koor.
Bij de strooiweide De Herder heet de voorganger ons welkom. Ik vertel kort over mijn zoektocht naar mevrouw J.V. en mijn gesprek met Sandra. En dan neemt Joke het woord:
uw lichaam heerlijk instrument
waarmee u zong in opera’s tot het
wat het u gaf niet meer kon geven
tot u uw man moest missen, wegzonk
elk applaus gewist - waar is de dank
naartoe van uw publiek - u die in leven
ons verlangen en ons menselijk tekort
en onze dwaze liefde kon verklanken
lascia ch’io pianga mia cruda sorte
(laat mij in tranen mijn lot beklagen; uit de opera Rinaldo van G.F. Händel)
Joke klikt op haar telefoon een fragment aan uit de opera Rinaldo van Händel. We luisteren tezamen naar de onsterfelijke melodie, uitkijkend op de strooiweide en het bos erachter.
De voorganger dankt Joke. Vervolgens nodigt hij ons uit tezamen te buigen voor mevrouw J.V., als laatste eerbetoon.
Terwijl we naar de uitgang wandelen, hebben we het erover, Douglas, Joke en ik. Dat succes in het professionele leven, zoals mevrouw J.V. beslist heeft gekend, niet betekent dat je goed omringd bent tot aan je laatste rustplaats.
Hoe kortstondig succes en applaus zijn,
we hebben het hier maar weer eens gezien.
Het artikel van Douglas De Coninck is na te lezen in De Morgen van 7 juni 2024. https://www.demorgen.be/nieuws/afscheid-van-een-door-niemand-gemiste-operazangeres~b943feba/
Zoals vele artiesten, enkel hun publiek overdag omarmen, op handen worden gedragen voor 'even' maar bij thuiskomst, blij zijn met de stilte, met de tijd die ze weer hebben om zich te verliezen in de muziek. Muzikanten zijn mss zelden eenzaam en kunnen zich telkens weer opladen aan het applaus.